مونیلیاز(کاندیاز)

بیماری قارچی حاد ویا موزنی است که دستگاه گوارش کبوتر به ویژه چینه دان را مبتلا می ساازدعامل بیماری قارچ مونیلیا یاکاندیدا البیکانس می باشد
بیماری غالبا بعد از استعمال داروهای فورازولیدون یاتتراسایکلین در دان پرنده ظاهر می شود این بیماری بیشتر در بهار وتابستان دیده می شود درجوجه کبوتر ها نشانه بیماری شدید تربوده وبه مرگ میر زیادی می انجامدعفونت از راه اب وغذای الوده به قارچ منتقل می گردد عوامل زمینه ساز مانند تورم غشای مخاطی بخش بالای دستگاه گوارش (به علت افزایش میزان امونیاک در کف لانه)وباقی مانده غذا درچینه دان به مدت طولانی (که منجر به گندیدگی می گردد)می تواند درایجاد عفونت نقش موثری عیا کند
*نشانه های درمانگاهی :
عبارتند ازکاهش رشد ونمو ژولیدگی پرها وبی حالی وخروج ترشحات بد بو از منقار و انباشتگی چینه دان استفراغ مکررکبوتر وبی اشتهایی وبی میلی به حرکت وپرواز
*درمان :تجویز داروی نیستاتین به میزان 250میلی گرم در یک لیتر اب اشامیدنی به مدت پنج روز وافزودن سولفورمس با رقت 1:2000به اب به مدت 7تا10روز که در ضروف غیر فلزی باید ریخته شود تا با دارو واکنش نشان ندهد
*پیشگیری:
برای پیشگیری باید نسبت به از بین بردن عواملی که زمینه ساز ضعیف شدن وبیمار شدن پرنده هستند را ازبین برد واز استفاده بی رویه انتی بیوتیک خوداری کرد که خود این امر در مدت طولانی زمینه ساز بروز عفونت می گردد لانه باید تهویه خوب ورطوبت مناسب وهمچنین فضای کافی داشته باشد
منبع بهداشت ونگهداری کبوتر

*

بیماری قارچی مزمنی است که بخشهای فوقانی دستگاه گوارش و به ویژه چینه دان را مبتلا می سازد و به بیماری "ترشیدگی چینه دان" نیز نامیده می شود. بیماری با ایجاد زخم در غشای مخاطی دهان ، لوله مری و چینه دان مشخص می شود. کبوترهای مبتلا ممکن است استفراق یا اسهال نیز داشته باشند. ابتلای جوجه ها به این بیماری در اواخر بهار و اوایل تابستان بیشتر است.
ظهور بیماری غالبا نیازمند عوامل زمینه سازی مانند سوء تغذیه ، آب و هوای مرطوب ، تراکم جمعیت ، استرس ، جایگاه نامناسب ، عدم رعایت اصول بهداشتی ، استفاده از آنتی بیوتیک با مقادیر بالا و به مدت طولانی ، کمبود ویتامین A ، فراوانی فیبر در غذای پرنده و رطوبت آن و همچنین خوردن غذای کپک زده است.
علائم بیماری عبارتند از افسردگی ، توقف رشد ، کم اشتهایی ، ترشحات ترشیده بدبود و جراحاتی که در ابتدا به شکل دانه های سفید مایل به خاکستری هستند و با گذشت زمان اندازه آنها بزرگ تر شده و به هم می پیوندند و تشکیل پرده و پوسته بزرگی را می دهند و همراه آن ریزش و ترشحات قوام داری از دهان سرازیر می شود. در صورت عدم درمان به مرور پرنده ضعیف تر شده و می میرد.

درمان:
می توان داروی مایکوستاتین را به میزان 2/0 گرم در هر کیلوگرم دان طیور و یا به نسبت 1/0 تا 2/0 گرم در لیتر آب برای مدت 5 روز متوالی تجویز نمود.
همچنین می توان به آب آشامیدنی پرنده محلول سولفات مس یا یدوفورم به نسبت 1:2000 برای مدت دو هفته اضافه کرد.
در ضمن باید ضمن رعایت کامل بهداشت محیطی به کبوترها جیره غذایی مناسب که حاوی میزان مناسبی از ویتامین A باشد داده شود و از دادن غذای کپک زده و مرطوب خودداری نمود. همچنین قفس و لانه کبوترها نیز توسط ضدعفونی کننده های قوی ، ضدعفونی شود.